ΣΑΝΑΤΟΡΙΟ ΠΑΡΝΗΘΑΣ

 

Αθήνα, 1914. Το «χτικιό» - η φυματίωση - θερίζει και η Μονή Πετράκη δωρίζει στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός μια έκταση στη Πάρνηθα για την ανέγερση σανατορίου φυματικών.

Όσοι βαστούν τα πόδια τους, κοιτάνε από τα παράθυρα. Όλοι περιμένουν ένα καλό νέο. Ότι βρέθηκε κάποιο φάρμακο που θα τους γιατρέψει και θα γυρίσουν στις οικογένειες τους. Η ευχάριστη είδηση θα φτάσει μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από πολλές χιλιάδες νεκρούς.

Τόσοι και τόσοι περίμεναν για χρόνια τα καλά νέα. Πάρα πολλοί δεν τα άκουσαν καν. Πολλοί τα άκουσαν αλλά δεν πρόλαβαν.... για λίγο... για μερικά χρόνια... για μερικούς μήνες... εβδομάδες. Λένε ότι κάποιες νύχτες, τούτοι οι τοίχοι αντανακλούν τον πόνο και την αγωνία τους...

Αυτά προσπάθησε να αποτυπώσει σε ξύλο ο Σπύρος Ντασιώτης απέναντι, στο Πάρκο των Ψυχών. Τις φωνές του πόνου· τις προσευχές μια μέρα οι επιστήμονες να μπορούν να βρίσκουν θεραπείες πιο γρήγορα. Να τις δοκιμάζουν πιο γρήγορα· να τις στέλνουν πιο γρήγορα. Να σώζουν πιο γρήγορα..… όλους! Μακάρι!